Dag 16

Als we wakker worden in Miami is het bewolkt en lekker warm. We doen onze ochtendroutine en pakken dan onze spullen bij elkaar. Bellen naar de receptie om onze valet geparkeerde auto op te laten halen. We checken uit en maken nog even een gezellig praatje met de jongen achter de receptie en dan brengen we onze koffers naar buiten. Niet gemakkelijk want we hebben inmiddels 3 grote koffers en nog 2 handbagage koffers. Dat betekend dus 5 koffers voor 2 mensen das net onhandig maar het lukt ons elke keer weer en als we compleet buiten staan moeten we nog even wachten op de auto. Er rijden continu taxi’s toeterend voorbij omdat ze ons wel als ritje willen hebben. Helaas voor hun we wachten op onze auto en schudden dan ook maar steeds met onze hoofd. Als even later de auto voorgereden wordt stapt de chauffeur uit en helpt ons met de koffers inladen. Uiteraard tippen we hem netjes en dan kunnen we op weg terug naar Orlando. We rijden met een omweg via diverse western winkels. Wendy heeft de adressen opgeschreven en de eerste winkel, Cowboy Center ligt nog in Miami. Het ligt niet in een geweldige wijk maar dat maakt ons niet uit. Als we de parkeerplaats oprijden zien we niet goed of ie geopend is omdat het allemaal erg donker aandoet. Gelukkig zijn ze wel geopend en we treden binnen. Het ruikt er een beetje muf en de winkel staat enorm vol. Je komt er ogen te kort. Ze hebben van alles voor als je paard rijdt. Van polo en lacross stokken tot westernzadels. Terwijl Wendy druk tussen alles heen struint maakt Edwin even gebruik van de tijd en belt met het werk. Als we beide klaar zijn lopen we weer naar de auto. Volgende adres wordt in de tomtom getoetst. De tomtom pakt een route via de snelweg, dat willen we eigenlijk vermijden. Wendy probeert het een en ander terwijl Edwin alvast richting de snelweg rijdt. Uiteindelijk vinden we de juiste route via de tomtom en gaan we de 595 op. We moeten nog tanken maar dat kunnen we vast wel bij de afslag met de 27. Als we bij de afslag aankomen zien we in geen velden of wegen een tankstation. We tuffen gewoon door, we kunnen tot de horizon kijken want het landschap is erg vlak, het is dan ook nog een groot stuk van de Everglades. Het is landbouw gebied en zover we kunnen kijken zien we suikerriet velden afgewisseld met maisvelden. Pas na 80 kilometer komen we in het plaatsje South Bay aan en kunnen tot onze opluchting tanken. We rijden rechts om Lake Okeechobee heen. Het zijn allemaal lokale wegen en we zien veel armoedige trailerparken, vervallen huisjes ect. Een deel van de weg is erg bevuilt met aarde ivm het oogsten van mais. De auto is daardoor bijna zwart en onze achtuitkijk camera bijna niet meer bruikbaar. Rond kwart voor 1 ariveren we in Okeechobee. We zien een Applebee’s en besluiten daar lekker even te pauzeren. Als Edwin naar de wc gaat besteld Wendy snel een appetizer als verrassing voor Edwin. Het zijn potato twisters een soort verse warme chips, hij vindt ze heerlijk. We bestellen daarna ons hoofdgerecht en als we het geserveerd krijgen smullen we beide. Helaas voor Edwin vallen de ribs niet van hun bot, maar door de saus smaken ze prima. Dan wordt het tijd om door te gaan op naar Eli’s westernstore. Hier zijn we eerder geweest. Een leuke winkel met veel laarzen, kleding en een beetje paardenspul. We neuzen een beetje en dan gaan we de auto weer in naar het volgende stoppunt, Lake Placid. In onze vorige trip was deze winkel op zondag gesloten en nu staat ie dus op het verlanglijstje. Het is ruim een uur rijden. Soms moeten we even stoppen omdat er aan de weg gewerkt wordt. Dan wordt er 1 baan gebruikt en om de auto’s te laten stoppen staan wegwerker met een groot stopbord in de hand. Als we aan de kant staan zien we 2 koeien in de sloot. We zien zowiezo de koeien veelal de verkoeling in het water zoeken, daarbij als je met je buik in het water staat is het ook makkelijker drinkenJ.

Als we bij Lake Placid zijn aankomen hebben we de winkel snel gevonden. Ook deze winkel ruikt het er een beetje vreemd, muf met een vleugje dierenvoer. Er staan oude meubels, accessiores en de bekende kleding ect. Als we alles gezien hebben stappen we de auto weer in op naar Dundee. Hier zit ook een winkel die bij de laatste trip gesloten was op de bewuste zondag. Als we net op weg zijn ziet Edwin nog een Ross en maken we nog een kleine stop. Na ruim een uur zijn we aangekomen in Dundee. Het is een vestiging van Eli’s. Deze staat echt helemaal volgepropt. Als we ons overal doorgewormt hebben en Edwin een paar laarzen heeft gepast wordt het tijd om op weg te gaan naar Orlando. Het is een klein 3 kwartier rijden. Het wordt langzaam aan drukker op de weg. Zo tegen half 6 rijden we de parkeerplaats op van de Hampton Inn. We checken in, ze hebben bij de receptie de heerlijke warme chocolade koekjes klaar staan. We smullen beide van 1 terwijl de dame achter de receptie de papieren in orde maakt. Onze kamer is op de 7^de etage. Het is weer even een beetje gedoe met al die koffers maar het lukt ons in 1 keer alles boven te krijgen. De laptops worden geinstalleert, Edwin haalt van beneden een kopje koffie en thee en dan nemen even rust. Vanavond is de basketbal wedstrijd 5 van de 7 finale wedstrijden op tv tussen de Miami Heats en Oklahoma Thunders. Die willen we niet missen, Miami staat met 3 gewonnen wedstrijden voor en als ze deze winnen zijn ze kampioen. We rijden nog even naar de Publix om knabbelvoer voor bij de wedstrijd te halen. Dan wordt het tijd om dit verhaal weer in elkaar te flansen en te genieten van de wedstrijd…morgen horen jullie meer….

Dag 15

Dag 14

Dag 13

Tegen 9 uur zijn we er weer helemaal klaar voor, uitchecken en Miami here we come. We besluiten om onze pauze te houden in de Gardens Mall in Palm Beach Gardens. Het blijkt een goede keuze. De Mall is super de luxe. Een mini Mallenia. We shoppen een beetje en eten bij de foodcourt. Dan pakken we de auto en rijden door naar South Beach, Miami. We hebben een hotel op Ocean Drive. Een klein geweldig hotel. De kamer is erg netjes, hip en het bed is hemels. We hebben zeezicht, als je tussen de gebouwen door kijkt zie je de ingang naar het strand en de zee. Het hotel heeft een zwembad op het dak, niet diep maar je kan er prima baantjes zwemmen. We nemen dan ook even lekker een duik. Er zijn verder geen gasten dat maakt het extra relaxed! Dan wordt het tijd voor ons diner. We lopen een klein stukje Ocean Drive op en besluiten te eten bij TGI Fridays. Altijd goed en we delen een toetje. Voldaan lopen we nog een stuk over Ocean Drive. Als Edwin wordt lastig gevallen door een zwerver besluiten we een zijstraat te nemen en via Collins Ave weer terug te lopen naar ons hotel. Heerlijk langs al die mooie art deco gebouwen. Dan zijn we weer terug bij ons hotel. Op de kamer schenk ik een wijntje in en we kruipen beide achter de laptop…

Dag 12

Om 5:30 gaat de wekker, tijd om op te staan. We doen onze ochtenroutine en dan is het tijd om te vertrekken. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar Crystel Rivers. We hebben een afspraak met Captian Broderick. Enkele dagen geleden heeft hij ons nog een email ter herinnering gezonden dus we gaan er vanuit dat alles goed geregeld is. De rit loopt erg voorspoedig en we komen iets over 8 aan bij Pete’s pier in Crystal Rivers. We wachten even en stappen dan uit de auto, pakken onze spullen en lopen de loopplank naar de boten op. Dan horen we iemand roepen: “ Edwin”. Het blijkt de sympathieke Captian te zijn. We stellen ons nog even voor en we krijgen een parkeerkaartje van hem voor de auto. Dan lopen we richting zijn boot. Het is een hele grappige boot, een soort mini woonboot. We stappen in en Captian legt ons het een en ander uit. We krijgen wetsuits aan het dan varen we de rivier op. Het is al een drukte van belang. Er zijn een aantal grotere boten met groepen van 8 tot 20 mensen en ook zij zijn op zoek naar de manatees. Het zomerseizoen is de slechte tijd om met de manatees te zwemmen omdat er dan maar 10 tot 20 zijn in het hele gebied. In de winterperiode, nov-april, zijn er zo rond de 400. We zien er 1 maar daar mag je niet bij zwemmen, hij heeft een zender die boven het water drijft en omdat deze al veel stress heeft meegemaakt moet ie met rust gelaten worden. We varen wat rond en kijken over het water opzoek naar een snuitje die even boven water komt of een golfje in het water van zijn staart. Het is een hele zoektocht en als er 1 gevonden is zijn de groepen er snel bij om hem of haar snel te omsingelen. Broderick vaart maar even naar de springs om ons te laten snorkelen, het blijkt een goede oefening voor ons beide. We zien grote en kleine vissen en het water is aangenaam. Als we weer aan boord zijn varen we verder op zoek naar die ene manatee. Broderick baalt een beetje maar wij weten dat het momenteel niet de beste tijd is. Dan varen we nog een keer langs die ene met zijn zender en ziet Broderick dat het er 2 zijn. Nummer 2 mogen we wel bij in de buurt komen dus we worden te water gelaten en zwemmen/drijven voorzichtig die kant op. Het water is troebel omdat er voor ons ook al een groep is geweest. Maar na wat aanwijzingen vinden komen we beide nr 2 tegen en kunnen we beide hem heel voorzichtig aanraken, Edwin 1 keer en Wendy 2 maal. Dan duikt ie weer onder en zwemmen we terug naar de boot. Op zoek naar de volgende…we zoeken alle hoekjes af en Broderick overlegt regelmatig met andere Captain. Het is heerlijk vertoeven zo op het water. We zien in een hoekje iemand snorkelen en de dame van het huis staat toe te kijken. Het vermoeden is dus snel gemaakt dat er een manatee moet zijn, we worden weer te water gelaten maar kunnen niks vinden. Snel weer terug naar de boot en de zoektocht gaat verder. We zien wel steeds de grote groepen de manatees omsingelen en vinden dat we een goede keuze hebben gemaakt om voor deze prive tour te kiezen. Heerlijk zo met zijn 3en. Dan zien we een groep uit het water gaan en komt er plotseling een manatee vlak langs onze boot. We bewonderen hem even vanaf de boot en dan gaat Edwin te water, hij komt dichtbij hem in de buurt. Wat zijn ze toch groot en goedaardige dieren. Dan zit onze 3 uur erop en varen we terug naar de pier. Het was een geweldige ervaring en we willen in maart (als we weer terug zijn) dit zeker herhalen! Broderick is een leuke sympatieke man en we hopen dat hij dan nog steeds zijn bedrijfje heeft en we weer met hem kunnen varen!!!! We lunchen bij de Burger King waar we trouwens iets nieuws zien, een nieuw ijsje, softijs met bacon. Dan komt Wendy tot het besef dat we geen foto’s hebben gemaakt, terwijl we nog wel een onderwatercamera hadden gekocht, stom! Maar we hebben beide genoten en de foto’s komen in maart wel.

Dag 11

Om 7:15 gaat de wekker, Wendy heeft slecht geslapen en stommelt dan ook maar uit bed. Kopje thee en ontbijt maken. Tegen 9 uur zijn we beide klaar en stappen we de auto in. Onze eerste stop is de Barrelrace in Kissimee. Wendy kan er geen genoeg van krijgen en wil nog enkele aankopen doen bij de kraampjes. We zien wat starten maar veel goeds zit er niet bij.Tegen half 11 wordt het tijd voor de volgende halte: Citrus Park Town Center te Tampa. Als we 10 minuten onderweg zijn komen we bij The Loop, hier is een Ross en we moeten dus even stoppen.Wendy vindt weer Levi’s broeken voor weinig en dan hup de auto in.

Na ander half uur rijden zijn we er en slenteren sloom de Macy’s in. Wendy vindt een paar leuke blouse, dankzij Edwin’s scherpe winkeloog. Dan gaan we richting de foodcourt voor de lunch. Johnny Rockets. Er is geen plek aan de tafels dus we schuiven aan de bar. Zo kunnen we goed zien hoe alles gaat in de keuken. We zien dat ze Edwin’s burger maken en dat ie nog een tijdje staat voordat ie geserveerd word. Resultaat de bijgeleverde patat is koud, Edwin meldt het en krijgt extra groot portie verse nieuwe frietjes.Dan wordt het tijd voor shoppen. Als we de Abercrombie inlopen zien we dat er grote actie is met 40% korting op de al afgeprijsde artikelen. We komen naar buiten met een tas vol nieuwe aanwinsten.We lopen het hele winkelcentrum rond. Op de terugweg moeten we opnieuw langs de foodcourt enpauzeren we met een Hagen Dasz ijsje. We genieten en dan wordt het tijd voor de auto. We rijden naar onze volgende stop, de dichtstbijzijnde Ross.Het blijkt aan de overkant van de straat te liggen. Het is inmiddels na 4 uur en besluiten nog 1 Ross te pakken…het is 15 minuten rijden. De Ross 3 blijkt niet veel te zijn en om half 5 zitten we in de auto, en nu? International Mall dan maar, die is 20 minuten rijden. Het is een luxe Mall, alla Mallenia en Aventura. We lopen er een half uurtje rond en dan is het tijd om naar het Skateplex te gaan. We hebben een wedstrijd Roller Derby op het programma staan. Als we aankomen staan de mensen in de rij bij de kassa en het publiek is bijzonder. Sommige hebben hun eigen opklapstoeltjes mee. Het is een soort grote gymzaal omgebouwd als skatebaan. De te rijden baan wordt met tape nog afgezet. Langs de baan staan klapstoeltjes en aan de lange kant staat een kleine tribune. We zoeken een plekje op de tribune. We zien allemaal markante personen. Zo zijn de scheidsrechters al bijzonder, een grote dame heeft geel haar en gele lange kousen met daarop groot Beer. De hoofdscheidsrechter, een grote man met baard, heeft doodskoppen achterop zijn shirt. De deelnemers zijn van verschillende formaten, van hele stevige dames, voor de blokkades en kleine smalle meisjes voor ergens snel langs kunnen piepen. Het gaat allemaal erg gemoedelijk. Op een gegeven moment moeten de scheidsrechters allemaal in de rij gaan staan en worden ze door de hoofdscheids gecontroleerd op hun bescherming, dus is de helm wel goed en hebben ze alle elleboog, pols en kniebeschermers wel goed zitten. Dit wordt daarna herhaald bij de deelnemers.Dan wordt nog even het volkslied gezongen en kan het feest beginnen. Het is nog best ingewikkeld maar gelukkig wordt het spel goed uitgelegd door de aanwezige speaker. Verder loopt er een dame rond met lootjes en kan je de speaker iets laten omroepen, bv een compliment aan een speler, of juist dat die waardeloos speelt, of iets heel anders. Hiervoor betaal je dan een dollar. Allemaal ten goede van de vereniging om de sport draaiende te houden.Na de eerste helft lopen we weer terug naar de auto. We moeten op tijd weer terug omdat we morgenvroeg uit bed moeten ivm het zwemmen met de zeekoeien. We doen nog even boodschappen en dan kunnen we naar onze kamer….het was een lange leuke en afwisselende dag!

Dag 10

Om iets voor 8 uur stappen we de auto weer in. We stellen de tomtom in op Ocala’s Florida Horse Park en vertrekken. Iets voor half 10 arriveren we. Er staan al veel paarden uitgeladen en de jongen die er is verwelkomt ons en zegt dat hij wacht op de volgende lading want er zijn 12 mensen die komen rijden en 3 begeleiders. We gaan dus rustig aan het tafeltje onder de bomen zitten en wachten af. Even later komen er 2 grote trailers het terein oprijden de ene leeg en in de ander zitten nog 6 paarden. Ze staan allemaal gezadeld in de trailer en hun hoofdstellen hangen aan het zadel. Als ze worden uitgeladen komt Jamie ook tevoorschijn uit de auto met de lege trailer. Hij heeft een plastik bak bij zich met de formulieren. Jamie begint meteen te praten en heeft het grootste woord. Hij verteld zijn personeel wie welke groep moet meenemen. Het is nogal verwarrend en hij is een groot spreekwaterval. Maar zijn medewerkster komt er maar niet uit, dan zegt ze: “JA Jamie, je kan straks 2 uur met deze mensen praten maar nu moet je me eerste helpen!” Hij schiet meteen te hulp en met veel gedoe zitten de eerste 7 mensen op een paard en zijn ook de 2 begeleiders er zo op en gaan ze er vandoor. Dan is onze groep nog over, inmiddels zijn we met zijn 6jes, 3 koppels, 1 uit Londen, 1 uit Nieuw Zeeland en wij gekke Hollanders. We worden allemaal op een paard geholpen, Edwin mag op Duckie en Wendy op Picasa. Als ze erop zit blijkt Picasa niet het juiste zadel te hebben gekregen en mag ze weer afstappen. Ze mag het paard van Jamie vasthouden terwijl hij Picasa een beter passend zadel krijgt. Picasa blijkt een van Jamie’s polo paarden te zijn, die hij nog elke weekend in de wedstrjiden gebruikt. Het zadel is dan ook een polozadel met een fijne diepe zit. Dan zijn we allemaal klaar voor de rit. We hebben ook 2 begeleiders, Jamie en Tim. Tim is net in dienst en moet nog veel leren, hij gaat eerst voorop maar al snel neemt Jamie het over en gaat Tim achter rijden. Jamie heeft nu ook weer het hoogste woord, verteld over het gebied, de beplanting en zo hier en daar een mop. We lopen door verschillend gebeid soms dicht bebost en soms open zandpaden. In de bossen moeten we soms zigzaggen ivm de spinnenwebben. De spinnen die we zien zijn best indrukwekkend, groot en mooi gekleurd. Ze zijn om het park heen een hek aan het bouwen waardoor sommige padden niet meer begaanbaar zijn en ze nu een nieuw pad aan het proberen zijn. We moeten regelmatig bukken voor de takken. Achter is er 1 paard erg lastig aan het doen en Tim besluit dan ook om te wisselen van paard. Dan kunnen we verder. We zien nog een grote havik een boom invliegen en daar moeten we wij net onderdoor. Gelukkig vliegt ie dan net weg. Na ruim 2 uur zien we de startplek en rijden we over het open veld weer terug. Edwin gaat nog even in een drafje. We stappen allemaal weer af en dan is het nog even betalen en kunnen we allemaal onze weg weer vervolgen. Wendy gaat natuurlijk niet eerder weg dan dat ze de paarden die hard voor hun gewerkt hebben nog een appeltje te geven. Het is inmiddels bijna 1 uur en lunch tijd. We zien Cracker Barrel, old country store. Het is er altijd druk, dat moet een goed teken zijn, dus we besluiten om hier te lunch. Het is een beetje eten in grootmoederstijd. Het smaakt ons prima. Als we de buiken vol hebben gaan we richting Orlando. We maken een stop bij Millenia’s Macy’s want het is presale van de One day sale van morgen. We zoeken naar de koopjes, Wendy vind een leuke broek voor weinig en dan is het tijd om naar het hotel te gaan. Om half 5 zijn we daar, snel even douche en omkleden en om 5 uur de auto weer in op naar Disney downtown. We hebben om half 6 met de groep afgesproken voor cirque du soleil, La Nouba. De show is ons niet onbekend. Edwin heeft bijzondere plekken geregeld, rij A, helemaal vooraan. We zitten dus met onze neus voor het podium, we kunnen de artiesten bijna aanraken. De show begint natuurlijk met de geniale clowns, een kindje vindt ze zo leuk dat die de slappe lach krijgt, bijna nog grappiger dan de clowns. Het wordt al snel stil als de acrobaten opkomen. De hele show is adembenemend, je weet gewoon niet waar je moet kijken. We zien we dat ge grote wielen momenteel niet meer in de show zitten, maar daarvoor is een bijzondere act met touwtjespringen voor in de plek. De tolmeisjes krijgen uiteraard weer het grootste applause. Als de show is afgelopen nemen we buiten afscheid van de groep, de tijd van vakantie aangebroken. Iedereen gaat zijn eigen weg.

Dag 9

Vanmorgen heb ik met de andere dames om 9 uur afgesproken. We gaan naar de Barrelrace wedstrijd. Als we aankomen is het al een drukte van belang. De publix parking deur zit nog steeds dicht maar ik weet inmiddels de weg dus we rijden via de achteringang naar de parkeerplaats. Het is ietsjes drukker dan gisteren en bijna alle kraampjes zijn geopend. We zoeken een stoeltje uit en kijken onze ogen uit. Al snel hebben we door dat een tijd boven de 15 seconde niet goed genoeg is. Het zijn steeds groepjes van maximaal 5 paarden die om en om starten. Als die klaar zijn wordt de baan weer netjes gemaakt en mag de volgende groep komen. Er is geen niveau indeling iedereen gaat gewoon voor de snelste tijd, of je nu een kind bent, oude dame, dik, dun, man of vrouw het maakt niks uit.

Sommige paarden doen erg moeilijk richting de start en daarvoor is een speciale ruitercombinatie die het paard dan naar de ingang begeleid. Das al een kunst op zich. De meeste maken hun voeten vast aan hun beugels met elastiekjes. Ook zijn er die een soort tuigje aan hun bovenbenen hebben zodat ze vaster aan hun zadel blijven zitten.

Als het half 2 is besluiten we weer terug te gaan naar het hotel. Tijdens het rijden gaat mijn telefoon: Edwin. We spreken af dat ik ook hem meteen kom ophalen bij de Mac. Bij de Mac aangekomen is Edwin niet te vinden. Ik probeer hem te bellen maar zijn telefoon is niet te bereiken. Na 5 minuten van proberen en sms’en stappen we maar even uit de auto om te kijken of we hem kunnen vinden. Nog geen 10 meter verder blijkt hij onder een boom te staan. Tijd om naar het hotel te rijden. We spreken af dat we tegen 7 uur weer klaar staan voor het avondeten.

Op de kamer kom ik op facebook een live stream link tegen van de barrelrace en die volg ik dan ook nog maar even…we doen een schoonheidsslaapje en dan is het alweer 7 uur. Het regent inmiddels behoorlijk en onder het afdakje wachten we tot iedereen beneden is. We pakken de auto naar de Subway. Het is om de hoek maar met deze regen is de auto toch handiger. We bestellen allemaal een broodje of salade. Als we weer buitenstaan maken we afspraken voor morgen. Een deel van de groep gaat vanavond nog voor het eindfeest van de TechEd naar Universal en een ander deel gaat terug naar het hotel. Morgen gaan Edwin en ik samen paardrijden, tenminste als ze de afspraak nu niet vergeten zijn….