Vanmorgen ontbijten we even en dan hangen, internetten en kijken tv op de kamer. Tropische storm Debby is nog steeds actief en in onze buurt blijven er tornado waarschuwingen van kracht. Het hoort bij de tijd van het jaar.

Iets voor 11 uur lopen we met alle koffers weer al struikelend naar beneden. Dan rijden we naar Mallenia. De regen is nog niet gestopt dus een overdekte wandeling is toch prettiger. We slenteren wat rond, halen een bakkie bij de Starbucks, zitten even rustig bij de foodcourt en dan lopen we weer terug naar de auto. Voor een uitgebreide lunch gaan we naar Ruby’s. Voor Edwin voorlopig zijn laatste lekkere ribs. We hebben wel bij de supermarkt een BBQ saus gehaald voor op de ribs thuis maar het is natuurlijk niet zoals bij Ruby’s. Als we de auto weer ingekropen zijn rijden we nog een stukje rond, achter Universal langs, dan kan je goed het Potter kasteel zien. Vervolgens rijden we het Disney terrein op, langs de distributie. Het is enorm! We komen uit bij Disney Downtown en vervolgens onze weg richting de 417 om naar het vliegveld te rijden. We hebben alle tijd. Als we de huurautoparkeergarage inrijden is het verhuurbedrijf Dollar duidelijk aangegeven. We laden de auto uit. Er zijn verschillende heren met grote karren die zich aanbieden om ons te helpen met de koffers. We slaan het beleefd af, alleen de laatste keer wordt Wendy wel een beetje onbeschoft nagejouwd. We reageren er maar niet op en lopen naar de tickethal. Geven onze koffers af bij de bag drop. Alles is netjes binnen het gewicht gebleven. Op naar de beveiliging. Bij de paspoortcontrole staat maar 1 iemand voor ons en dan kunnen we door naar de Xray. Al dat gedoe weer…laptops, ipad uit de tassen, alles van metaal af, schoenen uit, vloeistof uit de tassen ectect. We hebben een hele batterij aan bakjes nodig maar komen zonder gepiep door de poort en kunnen het ritueel omgekeerd herhalen. Op naar de “people mover” (treintje) die brengt ons naar de terminal. Wendy haalt nog een bakkie en we zoeken een plekje op de gate te internetten. We vinden een rustig plekken en buiten begint er weer een stortbui. Gelukkig is het een korte hevige bui en als wij in het vliegtuig stappen is het buiten weer kurkdroog. Als we allemaal zitten horen we de stewardess het volgende omroepen:” Voor u zit in het vakje een wit zakje. De vlucht zal onrustig zijn en wilt u zo vriendelijk zijn om het zakje te gebruiken indien nodig. Het wordt zeker een onrustige vlucht en ziet u het maar als uw duurste betaalde achtbaanritje ooit” Dat beloofd dus niet veel goeds. Als we opgestegen zijn blijkt het allemaal mee te vallen. Het gaat soms met wat horten en stoten maar we komen op tijd in Memphis aan. Het vliegtuig komt aan op gate 41 en onze overstap vliegtuig staat er precies naast op 43. We lopen naar de balie van 43 want we hebben een stempel op onze boardingpassen nodig ivm paspoortcontrole. Nog even naar het toilet en als we terug lopen horen we al dat onze incheckzone wordt omgeroepen. We hebben net als op de heenweg mooie plekken op rij 16, veel beenruimte. Buiten is het 100F en dat voel je. Alle raamluikjes zijn van het vliegtuig gesloten en alle airco’s staan open om het zo koel mogelijk te houden. Het wordt een rustige vlucht. Slapen wat, kijken een filmpje en zo komen we onze tijd door. Alleen onze voorkeur voor een speciale maaltijd blijkt weer eens niet goed doorgekomen te zijn. Voor Edwin hebben ze als alternatief een kindermaaltijd, voor Wendy hebben ze weinig keuze er komt een bord met een ouwe salade en wat creackers, en een broodje (die ik niet kan eten). Uiteindelijk regelt de stewardess dat er uit de 1^ste klasse een bordje komt met fruit en kaas. Hetzelfde probleem dient zich voor bij het ontbijt, gelukkig zit daar een banaan bij en dat is voor ons beide genoeg. Om half 12 komen we aan bij de gate in Amsterdam. Vanwege onze plekken precies achter de 1^ste klasse staan we zo op de luchthaven. Geen wachttijd bij de paspoortcontrole door onze Previumpas. Dan staan we als eerste bij de bagageband, wachtend op de koffers. Als we die alle drie voorbij zien komen en op de kar hijsen is het tijd om naar de auto te lopen. Die staat al netjes klaar en voor we het weten zitten we weer op de snelweg naar Hengelo. Iets na half 2 komen we aan, het is reuze snel gegaan. Nu kan het aftellen beginnen voor onze city/werktrip naar Toronto.

We willen via deze weg iedereen bedanken voor hun reacties op ons blog. DANK JULLIE WEL!