Om iets voor 8 uur stappen we de auto weer in. We stellen de tomtom in op Ocala’s Florida Horse Park en vertrekken. Iets voor half 10 arriveren we. Er staan al veel paarden uitgeladen en de jongen die er is verwelkomt ons en zegt dat hij wacht op de volgende lading want er zijn 12 mensen die komen rijden en 3 begeleiders. We gaan dus rustig aan het tafeltje onder de bomen zitten en wachten af. Even later komen er 2 grote trailers het terein oprijden de ene leeg en in de ander zitten nog 6 paarden. Ze staan allemaal gezadeld in de trailer en hun hoofdstellen hangen aan het zadel. Als ze worden uitgeladen komt Jamie ook tevoorschijn uit de auto met de lege trailer. Hij heeft een plastik bak bij zich met de formulieren. Jamie begint meteen te praten en heeft het grootste woord. Hij verteld zijn personeel wie welke groep moet meenemen. Het is nogal verwarrend en hij is een groot spreekwaterval. Maar zijn medewerkster komt er maar niet uit, dan zegt ze: “JA Jamie, je kan straks 2 uur met deze mensen praten maar nu moet je me eerste helpen!” Hij schiet meteen te hulp en met veel gedoe zitten de eerste 7 mensen op een paard en zijn ook de 2 begeleiders er zo op en gaan ze er vandoor. Dan is onze groep nog over, inmiddels zijn we met zijn 6jes, 3 koppels, 1 uit Londen, 1 uit Nieuw Zeeland en wij gekke Hollanders. We worden allemaal op een paard geholpen, Edwin mag op Duckie en Wendy op Picasa. Als ze erop zit blijkt Picasa niet het juiste zadel te hebben gekregen en mag ze weer afstappen. Ze mag het paard van Jamie vasthouden terwijl hij Picasa een beter passend zadel krijgt. Picasa blijkt een van Jamie’s polo paarden te zijn, die hij nog elke weekend in de wedstrjiden gebruikt. Het zadel is dan ook een polozadel met een fijne diepe zit. Dan zijn we allemaal klaar voor de rit. We hebben ook 2 begeleiders, Jamie en Tim. Tim is net in dienst en moet nog veel leren, hij gaat eerst voorop maar al snel neemt Jamie het over en gaat Tim achter rijden. Jamie heeft nu ook weer het hoogste woord, verteld over het gebied, de beplanting en zo hier en daar een mop. We lopen door verschillend gebeid soms dicht bebost en soms open zandpaden. In de bossen moeten we soms zigzaggen ivm de spinnenwebben. De spinnen die we zien zijn best indrukwekkend, groot en mooi gekleurd. Ze zijn om het park heen een hek aan het bouwen waardoor sommige padden niet meer begaanbaar zijn en ze nu een nieuw pad aan het proberen zijn. We moeten regelmatig bukken voor de takken. Achter is er 1 paard erg lastig aan het doen en Tim besluit dan ook om te wisselen van paard. Dan kunnen we verder. We zien nog een grote havik een boom invliegen en daar moeten we wij net onderdoor. Gelukkig vliegt ie dan net weg. Na ruim 2 uur zien we de startplek en rijden we over het open veld weer terug. Edwin gaat nog even in een drafje. We stappen allemaal weer af en dan is het nog even betalen en kunnen we allemaal onze weg weer vervolgen. Wendy gaat natuurlijk niet eerder weg dan dat ze de paarden die hard voor hun gewerkt hebben nog een appeltje te geven. Het is inmiddels bijna 1 uur en lunch tijd. We zien Cracker Barrel, old country store. Het is er altijd druk, dat moet een goed teken zijn, dus we besluiten om hier te lunch. Het is een beetje eten in grootmoederstijd. Het smaakt ons prima. Als we de buiken vol hebben gaan we richting Orlando. We maken een stop bij Millenia’s Macy’s want het is presale van de One day sale van morgen. We zoeken naar de koopjes, Wendy vind een leuke broek voor weinig en dan is het tijd om naar het hotel te gaan. Om half 5 zijn we daar, snel even douche en omkleden en om 5 uur de auto weer in op naar Disney downtown. We hebben om half 6 met de groep afgesproken voor cirque du soleil, La Nouba. De show is ons niet onbekend. Edwin heeft bijzondere plekken geregeld, rij A, helemaal vooraan. We zitten dus met onze neus voor het podium, we kunnen de artiesten bijna aanraken. De show begint natuurlijk met de geniale clowns, een kindje vindt ze zo leuk dat die de slappe lach krijgt, bijna nog grappiger dan de clowns. Het wordt al snel stil als de acrobaten opkomen. De hele show is adembenemend, je weet gewoon niet waar je moet kijken. We zien we dat ge grote wielen momenteel niet meer in de show zitten, maar daarvoor is een bijzondere act met touwtjespringen voor in de plek. De tolmeisjes krijgen uiteraard weer het grootste applause. Als de show is afgelopen nemen we buiten afscheid van de groep, de tijd van vakantie aangebroken. Iedereen gaat zijn eigen weg.